|
بازگشت به فهرست
یادداشت‌هاى
سفر
شاهراههای مجازی، پسكوچه‌های ظلمانی
در ميان شهرهای بزرگ غرب كه از ساليان پيش كاروانسرای
مهاجران آسيا و آفريقا بوده‌اند شايد تنها پاريس توانسته باشد خود را از
آفت حاشيه‌نشينی در امان بدارد. از نيمۀ دوم قرن نوزدهم پس از تعريض
خيابانها در پی وقايع كمون پاريس، با سختگيری شديد نسبت به شكل درها و جنس
ديوارها و حتی رنگ نمای خارجی پنجره‌ها، تمام آن شهر تقريباً يكدست مانده
است.
در پاريس تاكنون محلاتی مشابه آنچه در لندن و رفته‌رفته بروكسل و جاهای
ديگر اروپا اصطلاحاً ”خارج از محدوده“ خوانده می‌شود به وجود نيامده ــــ
محله‌هايی كه گويی نقبهايی‌اند به دنيای سوم، با ساكنانی دارای آئين و
عادات و فرهنگی متفاوت از ساكنان بومی شهر.
اما حتی شهری چنين شسته‌رفته و يكدست هم پسكوچه‌هايی
نيمه‌تاريك از نوعی جديد در اعماق خود می‌پروراند: دهليزهای آفاق مجازی
اينترنت؛ سايتهايی كه ورود به آنها جز با كسب رمز ورود از گردانندگان ميسر
نيست؛ چت‌روم ـــــ يا گــَپـِستان ــــ هايی كه در آنها موضوعهايی درگوشی
به بحث گذاشته می‌شود.
اسرار مگوی اين بخش از دنيای اينترنت شامل آن چيزهايی نيست كه در نخستين
وهله به ذهن می‌رسد. از چند سال پيش، دولتهای غرب عليه هرزنامه‌ای كه
تصوير انسان برهنه را بی اجازۀ گيرنده به چشم او تحميل كند دست به اقدام
جدی زده‌اند. در آمريكا، ارسال انبوه تصاوير
بی‌پرده‌ای كه بدون رضايت گيرنده خود‌به‌خود عيان باشد در شمار جرايم كيفری
ِ فدرال است و تعقيب مرتكبان نياز به شاكی خصوصی ندارد. |
