این جنایتها تازه‌ترین بخش از روند فزایندۀ آدمکشی در ایران است که در این مقاله بررسی خواهد شد.  قتل، علاوه بر نشان دادن میزان خشونت در جامعه، نشانۀ روشنی از میزان جرايم دیگر نیز هست.
ارقام رسمی در ایران نشان می‌دهند که میزان خشونت اگرچه پیش از انقلاب در حال افزایش بود، پس از انقلاب تنها در دوران جنگ کم شد و در سالهای دیگر با شتابی بیش از دورۀ قبل از انقلاب افزایش یافته.
میزان قتل در ایران در سال 1376 در مقایسه با بیست سال قبل، سال 1356، شش برابر ثبت شده بود، در حالی که در همین فاصله جمعیت کشور تنها دوبرابر شده بود.  درنتیجه، رشد واقعی میزان قتل در ایران در این بيست سال 300% بوده.  از 2200 قتلی که در سال 1376 توسط پلیس ایران ثبت شده بود، در حدود 60% قتل عمد بوده.

پژوهش کامل این موضوع نیازمند دسترسی به مدارک پلیس و قوۀ قضائیه است.  اما با اطلاعاتی که هم اکنون در دسترس عموم است می‌توان تصویری از وضعیت آدمکشی در ایران ترسیم کرد.
مفصل‌ترین اسناد موجود در عرصۀ عمومی شرح در حدود 250 قتل در داخل و اطراف تهران در دهۀ 1360، نوشته یکی از مقامات ارشد وزارت دادگستری است که در هفته نامه جوانان منتشر شد.  نویسنده، بازپرس ویژه قتل عمد، احمد محققی، بعدها بسیاری از این گزارش‌ها را در 24 جلد کتاب منتشر کرد.  بسیاری از این کتاب‌ها چندین بار تجدید چاپ شده و [تا زمان نوشتن این مقاله، در سال 1380] مجموعاً دست‌کم 400000 (چهارصد هزار) نسخه از آنها به فروش رفته است.

در بیشتر موارد، هر جلد از کتاب‌های آقای محققی گزارش‌هائی دربارۀ چند قتل را در برمی گیرد، اما در چند مورد نيز هر کتاب به یک پروندۀ جنايی خاص می‌پردازند.  یکی از این کتاب‌ها، با نام باند تکتازان، شرح فعالیت‌های یک خانوادۀ جنایتکار در مدت 35 سال، هم پیش و هم پس از انقلاب، است.  کتابی دیگر، با نام آخرین شکار قاتل، شرح حال یک قاتل زنجیره‌ای است که به کشتن 40 زن و کودک در مدت 5 سال اعتراف کرد و سپس گزارش شد که در زندان خودکشی کرده است.
از جزئیاتی که در کتاب‌های آقای محققی آمده، می توان نتايجی به دست آورد که به احتمال زیاد در مقیاس بزرگتر جامعه ایرانی نیز قابل اطلاق خواهند بود.  در تحقیق برای نوشتن این مقاله، از بررسی 140 مورد جنایت در این کتاب‌ها نتایج زیر به دست آمد:

  
•  90% قاتلان مرد بوده‌اند، و از نزدیک به 20 تا سی‌وچند سال سن داشته‌اند.  اکثر قربانیان نیز در همین گروه سنی جا داشته‌اند.
•  بیش از 50% قربانیان زن، و چندین تن از آنان دختران جوان بودند.
•  دراین جنایت‌ها، موارد بسیار کمی از تجاوز جنسی گزارش شده، و حتی در مورد قتل زنجیره‌ای تجاوز جنسی رخ نداده، در حالی که در دهۀ 1370 و پس از آن ایران شاهد چندین مورد تجاوز و قتل زنجیره‌ای بود.
•  بسیاری از قاتلان و قربانیانشان به تازگی از شهرستان یا روستا به تهران آمده بودند.
•  بیشتر قتل‌ها در مناطق فقیرنشین اطراف تهران رخ داده اند. 

در مقیاس جهانی، میزان قتل در ایران هنوز از بسیاری کشورها، از جمله ایالات متحده، پائین‌تر است (فهرست کشورهای جهان بر پایه میزان قتل عمد، دانشنامۀ ویکیپیدیا).

کشورهای دیگری مانند بریتانیا و بلژیک شاهد موارد جانخراشی از قتل‌های زنجیره‌ای بوده‌اند؛ و کشورهايی مانند هند، برزیل و چین نیز با مشکل افزایش جرم و جنایت در شهرهای بزرگشان دست‌به‌گریبان‌اند.
قتل‌های متعدد یا زنجیره‌ای را، به خصوص اگر به‌ندرت رخ دهند، شاید بتوان نتيجۀ اجتناب‌ناپذیر ازهم‌گسیختگی و ازخودبیگانگی ناشی از رشد سریع شهرنشینی، زیر فشار توسعۀ اقتصادی سرمایه‌داری تلقی کرد.
اما حتی از این دید بدبینانه نیز می‌توان استدلال کرد که مهار بخش بزرگی از خشونت شهری که در این مقاله بررسی شده با مجموعه‌ای از اقدامات فوری اجتماعی، اقتصادی و سیاسی و اصلاح نظام قضائی ممکن است.  دنبال‌نکردن چنین گزینه‌ای به معنای پذیرش رشد آدمکشی به عنوان جزئی جدائی‌ناپذیر از جامعۀ ایران خواهد بود.

حسین شهیدی در سی سال گذشته به روزنامه‌نگاری و آموزش روزنامه‌نگاری، در ایران، انگلستان، افغانستان، کشورهای عربی و جنوب و شرق آسیا مشغول بوده.  کتاب او با نام  روزنامه نگاری در ایران: از رسالت تا حرفه در سال 1386 به انگلیسی منتشر شد و ترجمۀ فارسی آن مسیر انتشار در ایران را طی می‌کند.